Mijn zoon van 19 is de laatste maanden geen blij ei. Dat was hij altijd wel, maar corona en een paar pittige levensgebeurtenissen maakten dat hij somberder was dan ooit. Ook het puberale korte lontje was weer terug van weggeweest. Als moeder is het niet om aan te zien dat je kind zichzelf in de weg zit en steeds meer in de put raakt.
Ik voelde met momenten behoorlijk machteloos. Toen kreeg ik een ingeving. Misschien moet ik eens serieus met hem praten. Ik ben een kei in invullen voor een ander, maar waar heeft hij echt last van? Wist ik wel wat er speelde? Tijdens een gesprek liep alles door elkaar. Het bleek nogal een berg te zijn geworden in zijn hoofd. Hij was helemaal vastgelopen en wist niet waar hij moest beginnen. Piekerde zich suf. Nu weet ik dat hij van ordenen houdt, dus zijn we er hapklare brokken van gaan maken.
Hapklare brokken & oplossingen
Brokje 1. We zijn net verhuisd en hij miste ons oude huis, maar vooral zijn oude kamer
We hebben zijn slaapkamer gezellig gemaakt. Het is weer een museumpje net als vroeger. (Lees: een hol met heel veel spullen). Ik hoor hem weer lekker rommelen boven. Bovendien zijn we een maand verder, dus het huis voelt steeds minder als een tijdelijk vakantiehuis.
Brokje 2. De opleiding bleek een beproeving te zijn geworden
Het is eigenlijk een jongen van niet lullen maar poetsen. Niet zeuren maar doen. Tandjes op elkaar en doorgaan. Die strategie werkt nu niet, want hij doet helemaal niets meer. Hij voelt zich een enorme faalhaas en wilde het liefst stoppen met zijn opleiding. Hij vertelde dat hij leert door interactie met anderen en nu weet hij niet goed wat de bedoeling van opdrachten is. Is het overzicht kwijt, omdat bijvoorbeeld niemand zegt: ‘Morgen moeten we dat en dat inleveren, heb jij het al af…?’ Ook stelt hij altijd graag verdiepende vragen. Tijdens de online lessen heeft hij hier een hekel aan, omdat het niet zo terloops kan en het altijd op het verkeerde moment lijkt.
Uitleg gegeven over copingstrategieën. Dat zijn strategie van ‘schouders eronder zetten’ altijd goed gewerkt heeft, maar hem nu niet helpt. Hij weet namelijk niet waar hij zijn schouders precies onder moet zetten. Wat wel werkt is hulp vragen. Vertellen dat hij is vastgelopen. Dit kost hem heel veel moeite, want hij is nogal streng voor zichzelf en vindt dat hij het ‘gewoon’ moet kunnen. Maar toch heeft hij hulp gevraagd. En wat blijkt, docenten hebben begrip voor zijn situatie en denken mee in oplossingen. Ze zijn blij dat ze weten wat er aan de hand is. De afgelopen week is hij begonnen aan zijn opdrachten.
Brokje 3. Zijn vaste ritme is weg
Mijn kind is geboren met een stevige interne klok. En die is van slag. Hij weet niet meer wanneer hij moet opstaan, wat hij moet eten, gaat te laat naar bed en moet te pas en te onpas de hondjes uitlaten. Hij ging van energiek, vol ideeën, naar steeds lustelozer en nergens meer zin in hebben.
Wat als hij zich aan een vast ritme gaat houden? Net zoals zijn beide opa’s altijd deden? Zo gezegd, zo gedaan. Sinds een paar weken staat hij om 7.30 op, stapt onder de douche. Daarna smeert hij zijn brood voor de hele dag. Laat de hondjes uit en gaat bij terugkomst ontbijten. ‘s Middags eet hij zijn al gesmeerde boterhammen op. En ’s avonds gaat hij om 23:00 naar bed. Het werkt! Yeah. Geen gedoe meer met wat moet ik eten? Ik heb nergens zin in. Moet ik alweer de hondjes doen?! Kan dat niet vanavond? Ik moet zeggen dat het hem heel makkelijk afgaat en voor rust zorgt. Ik betrapte hem vanmorgen zelfs op zingen in de douche.
Brokje 4. Slecht in online communiceren en bellen
Kijkt niet naar zijn berichten, wil niet typen en geeft zeer korte antwoorden. En bellen doet hij ook het liefst zo kort mogelijk. Dan zit je heel vaak in je uppie, terwijl je van nature een sociaal dier bent en geniet van mensen om je heen.
Hij heeft nu al een paar weekenden vrienden uitgenodigd. Ze doen spelletjes, stoken een vuurtje in de tuin en luisteren muziek. Het heeft de hobbel van weinig contact weggenomen en alles lijkt weer wat makkelijker te gaan. Ook is hij les gaan geven bij zijn sportclub aan kinderen.
Oh ja en in plaats van appen, spreekt hij nu berichtjes in. Dan horen zijn vrienden in ieder geval hoe hij het bedoelt.
Brokje 5. Bij ernstige stress, boosheid of verdriet…
…trekt hij zijn wandelschoenen aan en maakt een flinke wandeling langs het kanaal. Voor mij betekent het dat ik hem op dat moment moet laten gaan. Als hij terugkomt is zijn hoofd rustiger en is hij een stuk blijer. Het heeft trouwens geen zin als ik zeg: ‘Zou je niet gaan wandelen…’, weet ik inmiddels uit ervaring.
Uit de put
Het is in heel veel opzichten een zware, maar leerzame periode. Mijn kind komt er wel hoor. Hij is weer uit de put aan het klimmen. En je mag je ook best een tijd niet zo goed voelen. Toch ben ik blij om te zien dat hij uit de impasse aan het komen is en weer steeds meer zijn vrolijke zelf wordt.