Een miskraam is een ingrijpende gebeurtenis, zowel fysiek als mentaal. Het kan zelfs enorm traumatisch zijn. Hoewel veel vrouwen een miskraam meemaken, wordt er te weinig over gesproken. Sara kreeg pas geleden een miskraam. Zij deelt haar verhaal. Om het taboe te helpen doorbreken, en om lotgenoten een steun in de rug te bieden.
Kloppend hartje
Nooit had ik gedacht dat ik een artikel zou gaan schrijven over dit onderwerp. Nu ik zelf een miskraam heb gehad, bij 8 weken, hoor ik steeds meer vrouwen die hetzelfde hebben meegemaakt. Verschrikkelijk voelt het. Ik heb een kloppend hartje gezien op de eerste echo. Je zag niets anders dan een kloppend hartje, het zag er meer uit als een stipje. Om dat te zien en te voelen dat je een vruchtje in je buik hebt is enorm bijzonder. Als ik de cijfers moet geloven krijgt ruim 10% van de vrouwen een miskraam. Ik had alleen nooit gedacht dat ik bij die 10% zou zitten. Ik kende voorheen bijna geen vrouwen die een miskraam hebben gehad, waarom zou het mij dan wel overkomen? Nu we weer een paar weken verder zijn, ben ik nog steeds verdrietig. In het begin heb ik getwijfeld aan mezelf. Heb ik iets verkeerds gegeten? Was ik te gestrest? Ook was ik boos op mezelf, alsof ik had gefaald. Niet alleen tegenover het vruchtje, wat ons kindje zou gaan worden, maar ook tegenover mijn man. Hij denkt hier gelukkig heel anders over, maar man wat was ik boos.
Gelukkig kon ik heel makkelijk praten over mijn miskraam. Het gebeurde op dinsdag 13 juli. Ik liet een echo maken omdat ik de hele ochtend al bloedverlies had. Op de echo was te zien dat het hartje niet meer klopte. Ik heb direct mijn man gebeld die aan het werk was en daarna mijn vriendinnen. Ook stuurde ik een appje naar mijn leidinggevende. Iedereen reageerde lief en begripvol. Ik krijg veel ruimte van mensen en dat heb ik ook absoluut nodig. Ik voelde de drang om iedereen in te lichten over mijn miskraam. Dit is een patroon wat ik herken uit het verleden: ik ben altijd veel bezig geweest met anderen.
Verdrietige ervaring
Mijn miskraam is een van de meest verdrietige dingen die ik heb meegemaakt. In 2014 heb ik mijn moeder verloren, dit was ook een verdrietige gebeurtenis. Op het moment dat ik in de auto zat vanaf de verloskundige naar huis, was ik zo kalm. Kalm en vastberaden, dat ik het anders zou aanpakken dan in de periode toen ik mijn moeder verloor. Toen ik mijn moeder verloor, heb ik een week verlof genomen en heb ik een week onbetaald verlof gekregen. Daarna ben ik weer volop aan het werk gegaan. Geen gesprekken bij de psycholoog, niet mijn uren opbouwen, maar gewoon volop aan de slag gegaan. Uiteindelijk heb ik hier altijd last van gehad en de sporen hiervan zijn nog steeds zichtbaar.
Woensdagochtend heb ik direct HR gebeld en mijn collega in vertrouwen verteld dat ik een miskraam heb gehad. Mijn collega heeft mij een hart onder de riem gestoken en mij ZO veel geholpen met haar woorden. Ze gaf mij aan dat ik de tijd moest nemen en ik kon, zodra ik er klaar voor was, rustig beginnen met opbouwen. Ik had nooit gedacht dat dit kon, ik dacht dat ik gewoon zo snel mogelijk weer aan het werk moest.
De tijd nemen voor jezelf
Op dinsdag 13 juli kreeg ik het verdrietige nieuws. Die week heb ik niet meer gewerkt. De week erna ben ik begonnen met 4 uur per dag werken. De ruimte die ik krijg en heb genomen voelt goed. Ik heb een gesprek gehad met mijn psycholoog, ik heb bewust de tijd genomen voor mezelf en voor mijn verdriet. Afgelopen week heb ik weer een echo gehad; ze hebben mijn baarmoeder gecontroleerd. Mijn baarmoeder heeft alles zo goed als opgeruimd. Dit geeft mij vertrouwen in mijzelf en ook in mijn lichaam.
Ik hoop dat de vrouwen die dit lezen en hetzelfde hebben meegemaakt ook de tijd durven te nemen en hun verdriet durven te delen. Je staat er niet alleen voor en je hoeft dit niet alleen te doen. Om af te sluiten wil ik graag deze quote delen van Brené Brown die ik vandaag tegenkwam:
It takes courage to say yes to rest and play in a culture where exhaustion is seen as a status symbol.
Zorg extra goed voor jezelf
Ook al zou je in staat zijn om te werken na een miskraam, omdat het niet hetzelfde is als bijvoorbeeld de griep hebben, neem alsjeblieft de tijd. Je hoeft je niet schuldig te voelen als je de tijd neemt om extra lief voor jezelf te zijn door een lekker ijsje te eten, een goed boek te lezen of een lange strandwandeling te maken. Een miskraam is een ingrijpende gebeurtenis, zowel lichamelijk als privé. De ene vrouw heeft langer de tijd nodig dan de andere vrouw en dat is helemaal oké.
Heb je een vraag of wil je je mening delen over dit artikel? Laat dit dan weten door hieronder te reageren.