Mijn leven als slechthorende

Een mooi blog dat het belang van zelfvertrouwen en erkenning van anderen beschrijft. Over hoe je ondanks tegenslag en ontmoediging, toch heel ver kunt komen. Jopie Verdonk is slechthorend en kreeg te horen dat ze niet zomaar alles kon. Maar met hulp van anderen, heeft ze haar weg goed gevonden.

De klos

“Als ik een lezing geef over slechthorendheid eindig ik altijd met een gedicht. Een regel uit dit gedicht is: “Slechthorend! Verdorie! Dan ben je de klos”. Maar zoals zoveel in het leven, je moet er zelf iets van maken, ook als je slechthorend bent. Ik ben mijn leven lang al slechthorend, het is erfelijk bepaald. Ik heb het meegekregen van mijn moeder. Haar broer en zussen waren ook slechthorend, net zoals haar vader. Maar wat wisten ze 50 jaar geleden nou van DNA?

Dat ik “gewoon” heb leren praten is dankzij mijn moeder die toen ik klein was geen hoortoestellen had en vrij luid sprak. En wat er dan toch nog verkeerd verstaan werd loste mijn vader op zijn eigen kalme rustige manier op door het steeds duidelijk te corrigeren.

Op 6 jarige leeftijd moest ik naar de schoolarts en deze zei tegen mijn moeder dat ze er maar eens goed onderzoek naar moesten laten doen. Zo kwam ik terecht op het Audiologisch Centrum in Rotterdam. Dat mijn vader ook mee ging was best heel bijzonder want in die tijd nam je niet zo gemakkelijk een snipperdag. En voor mij als meisje van een klein dorp op de Hoekse Waard was de reis naar Rotterdam een hele belevenis.

Na het onderzoek bevestigde de audioloog, wat mijn ouders al lang wisten, dat ik ook slechthorend was en vroeg hij mijn vader of hij mij op de school wilde doen die verbonden was aan het Audiologisch Centrum. Dit werd door mijn ouders geweigerd omdat ik nu voor in de klas zat en mijn vorderingen enorm verbeterd waren. Ook bespraken mijn ouders dat de slechthorendheid erfelijk was. De audioloog zei dat mijn ouders de bewijzen op tafel legde maar dat de medische wetenschap dit niet erkende.

Handdoek in de ring

Maar goed, na de lagere school ging ik naar de MULO, ook steeds voorin de klas, wat niet altijd leuk was want met de docent pal voor je neus kon ik nooit eens spieken. In de laatste klas van de MULO moest ik weer naar de schoolarts en hij vroeg aan mijn moeder wat ik wilde worden. Mijn moeder zei dat ik verpleegster wilde worden. Volgens de schoolarts was dat met mijn “handicap” niet mogelijk.

Ik heb de handdoek in de ring gegooid en ben gaan werken. Na een paar jaar trouwde ik en kwam naar Eindhoven. Ik kreeg 1 zoon en al snel merkte ik dat ook hij slechthorend was. Ik vroeg aan een KNO arts hoeveel kans ik had op slechthorende kinderen. Daar kon hij mij geen antwoord op geven.

Op mijn 24^ste kreeg ik mijn eerste hoortoestellen. Dat waren in het oor toestellen en werden met een kleine schroevendraaier ingesteld. Dit was een enorme verbetering. Een jaar later kreeg ook mijn zoon zijn eerste toestellen. En zo kabbelde mijn leven verder. Mijn gehoor ging steeds verder achteruit en elke 5 jaar kreeg ik nieuwe toestellen. Nou ja, kreeg? Er zat in die tijd nog best een behoorlijk prijskaartje aan. Maar zoals mijn man zei, als ik dat geld op je oren leg, hoor je niks, met die toestellen wel.

Ik was ook weer aan het werk gegaan en mijn toenmalige werkgever merkte op een bepaald moment op dat ik de telefoon niet altijd beantwoorde. Telefoon? Had je gebeld dan? Niets gehoord. Hij regelde dat ik een lichtbelinstallatie kreeg en zo werd geluid zichtbaar gemaakt. Werkte ook op de deurbel. Ideaal gewoon.

Leven op de kop

Toen ik 44 jaar was werd er op mijn werk gereorganiseerd en werd ik gedwongen naar ander werk te zoeken. Er werd druk bemiddeld en zo kon ik gaan praten bij een zorginstelling. Tijdens dit gesprek werd mijn leven op zijn kop gezet. Ze boden mij aan om de opleiding als verzorgende IG te gaan doen. Mijn verbaasde reactie luidde dan ook “dat kan toch niet, ik ben slechthorend” ja maar ik mankeerde toch niets aan mijn bovenkamer. En zo kon ik, na vele jaren, toch mijn droom waar maken. Tijdens die opleiding moest ik samen met enkele klasgenoten een opdracht maken en kwam ik in contact met de N.V.V.S (Nederlandse Vereniging Voor Slechthorenden). Wow, wat konden zij mij veel informatie geven. Na mijn opleiding ben ik lid geworden en bezocht ik de lotgenotencontact ochtenden. Daar leerde ik hoe ik in bepaalde situaties om kon gaan met mijn slechthorendheid en wat er toch allemaal mogelijk was. Ik kreeg bij deze vereniging de opleiding tot informateur.

Al snel kwam ik in het bestuur van de afdeling Eindhoven en na een jaar was ik secretaris. In die functie kwam ik in contact met het Zelfhulp netwerk. De combinatie van het lotgenotencontact van de N.V.V.S. en het begrip bij het zelfhulp netwerk maakte dat ik steeds meer zelfvertrouwen kreeg. Na een aantal jaren las ik dat het zelfhulp netwerk mensen vroeg voor de Raad van Zelfhulp.

Na een gesprek met een ondersteuner heb ik hiernaar gesolliciteerd en na een pittig gesprek met Joke de Haas kwam ik op proef bij de Raad van Zelfhulp. En wat leerde ik daar weer veel. Ik werd geaccepteerd met mijn “handicap” en niemand vond het een probleem als er meerdere keren herhaald moest worden wat er gezegd was.

Op een bepaald moment overleed de voorzitter van de Raad en vonden mijn mede “raadsleden” dat ik die functie maar moest bekleden. Ik heb toegestemd en weer werd er een leerproces opgestart. Nu vergader ik met behulp van een schrijftolk en als ik te moe word van het ingespannen luisteren of als ik niet versta kan ik het lezen wat er gezegd wordt.

Dit alles brengt mij veel. Ik leer heel veel. Niet alleen over het zelfhulp netwerk maar ook over mezelf. “Ik ben niet dom, wel slechthorend.”

Kom meer te weten over de stichting Zelfhulp Netwerk Zuidoost-Brabant.