• Spring naar de hoofdnavigatie
  • Door naar de hoofd inhoud
  • Spring naar de eerste sidebar
Mentale Kracht 040

Mentale Kracht 040

Tips en adviezen voor meer mentale kracht.

  • Home
  • Thema’s
    • Mentale gezondheid
    • Familie, liefde en seks
    • Sociale contacten
    • Gezonder worden
    • Wonen en werken
    • Inzetten voor de samenleving
    • Doelgericht leven
  • Wie zijn wij
    • Wat vind je hier
    • Help jij ons verder?
    • Over Mentale Kracht 040
  • Contact
  • Gratis online magazine
Search
Generic filters
Exact matches only
Search in title
Search in content
Search in excerpt
Terug|
Home > Alles over: Mentale gezondheid> Mijn leven als slechthorende
  • Alles over
    • Mentale gezondheid
    • Familie, liefde en seks
    • Sociale contacten
    • Gezonder worden
    • Doelgericht leven
    • Wonen en werken
    • Inzetten voor de samenleving
  • Doen!
    • Lokaal
    • Krachttools
    • Gratis online trainingen
    • Praten op forums
    • Tips & oefeningen
    • Webinars kijken en vragen stellen
  • Voor en over
    • Ouders
    • Kinderen het huis uit
    • Studenten
    • Alleengaanden
    • Carrièretijgers
    • Na je pensioen
  • Uitgelicht
    • Corona
    • Durf te bespreken
    • Eenzaamheid
    • Slaap
  • Luisteren, kijken & lezen
    • Artikelen
    • Filmpjes
    • eBooks
    • Ervaringsverhalen
    • Lezersvragen
    • Podcasts
  • Praktische links
    • Snel hulp nodig?
    • Diverse hulplijnen
    • Vraag het een psycholoog
    • Netwerkpartners
    • Contact
  • Sluiten

Mijn leven als slechthorende

19 augustus 2021

vrouw kijkt naar een getekende berg waar haar doel in zicht is

Een mooi blog dat het belang van zelfvertrouwen en erkenning van anderen beschrijft. Over hoe je ondanks tegenslag en ontmoediging, toch heel ver kunt komen. Jopie Verdonk is slechthorend en kreeg te horen dat ze niet zomaar alles kon. Maar met hulp van anderen, heeft ze haar weg goed gevonden.

De klos

“Als ik een lezing geef over slechthorendheid eindig ik altijd met een gedicht. Een regel uit dit gedicht is: “Slechthorend! Verdorie! Dan ben je de klos”. Maar zoals zoveel in het leven, je moet er zelf iets van maken, ook als je slechthorend bent. Ik ben mijn leven lang al slechthorend, het is erfelijk bepaald. Ik heb het meegekregen van mijn moeder. Haar broer en zussen waren ook slechthorend, net zoals haar vader. Maar wat wisten ze 50 jaar geleden nou van DNA?

Dat ik “gewoon” heb leren praten is dankzij mijn moeder die toen ik klein was geen hoortoestellen had en vrij luid sprak. En wat er dan toch nog verkeerd verstaan werd loste mijn vader op zijn eigen kalme rustige manier op door het steeds duidelijk te corrigeren.

Op 6 jarige leeftijd moest ik naar de schoolarts en deze zei tegen mijn moeder dat ze er maar eens goed onderzoek naar moesten laten doen. Zo kwam ik terecht op het Audiologisch Centrum in Rotterdam. Dat mijn vader ook mee ging was best heel bijzonder want in die tijd nam je niet zo gemakkelijk een snipperdag. En voor mij als meisje van een klein dorp op de Hoekse Waard was de reis naar Rotterdam een hele belevenis.

Na het onderzoek bevestigde de audioloog, wat mijn ouders al lang wisten, dat ik ook slechthorend was en vroeg hij mijn vader of hij mij op de school wilde doen die verbonden was aan het Audiologisch Centrum. Dit werd door mijn ouders geweigerd omdat ik nu voor in de klas zat en mijn vorderingen enorm verbeterd waren. Ook bespraken mijn ouders dat de slechthorendheid erfelijk was. De audioloog zei dat mijn ouders de bewijzen op tafel legde maar dat de medische wetenschap dit niet erkende.

Handdoek in de ring

Maar goed, na de lagere school ging ik naar de MULO, ook steeds voorin de klas, wat niet altijd leuk was want met de docent pal voor je neus kon ik nooit eens spieken. In de laatste klas van de MULO moest ik weer naar de schoolarts en hij vroeg aan mijn moeder wat ik wilde worden. Mijn moeder zei dat ik verpleegster wilde worden. Volgens de schoolarts was dat met mijn “handicap” niet mogelijk.

Ik heb de handdoek in de ring gegooid en ben gaan werken. Na een paar jaar trouwde ik en kwam naar Eindhoven. Ik kreeg 1 zoon en al snel merkte ik dat ook hij slechthorend was. Ik vroeg aan een KNO arts hoeveel kans ik had op slechthorende kinderen. Daar kon hij mij geen antwoord op geven.

Op mijn 24ste kreeg ik mijn eerste hoortoestellen. Dat waren in het oor toestellen en werden met een kleine schroevendraaier ingesteld. Dit was een enorme verbetering. Een jaar later kreeg ook mijn zoon zijn eerste toestellen. En zo kabbelde mijn leven verder. Mijn gehoor ging steeds verder achteruit en elke 5 jaar kreeg ik nieuwe toestellen. Nou ja, kreeg? Er zat in die tijd nog best een behoorlijk prijskaartje aan. Maar zoals mijn man zei, als ik dat geld op je oren leg, hoor je niks, met die toestellen wel.

Ik was ook weer aan het werk gegaan en mijn toenmalige werkgever merkte op een bepaald moment op dat ik de telefoon niet altijd beantwoorde. Telefoon? Had je gebeld dan? Niets gehoord. Hij regelde dat ik een lichtbelinstallatie kreeg en zo werd geluid zichtbaar gemaakt. Werkte ook op de deurbel. Ideaal gewoon.

zelfvertrouwen

Leven op de kop

Toen ik 44 jaar was werd er op mijn werk gereorganiseerd en werd ik gedwongen naar ander werk te zoeken. Er werd druk bemiddeld en zo kon ik gaan praten bij een zorginstelling. Tijdens dit gesprek werd mijn leven op zijn kop gezet. Ze boden mij aan om de opleiding als verzorgende IG te gaan doen. Mijn verbaasde reactie luidde dan ook “dat kan toch niet, ik ben slechthorend” ja maar ik mankeerde toch niets aan mijn bovenkamer. En zo kon ik, na vele jaren, toch mijn droom waar maken. Tijdens die opleiding moest ik samen met enkele klasgenoten een opdracht maken en kwam ik in contact met de N.V.V.S (Nederlandse Vereniging Voor Slechthorenden). Wow, wat konden zij mij veel informatie geven. Na mijn opleiding ben ik lid geworden en bezocht ik de lotgenotencontact ochtenden. Daar leerde ik hoe ik in bepaalde situaties om kon gaan met mijn slechthorendheid en wat er toch allemaal mogelijk was. Ik kreeg bij deze vereniging de opleiding tot informateur.

Al snel kwam ik in het bestuur van de afdeling Eindhoven en na een jaar was ik secretaris. In die functie kwam ik in contact met het Zelfhulp netwerk. De combinatie van het lotgenotencontact van de N.V.V.S. en het begrip bij het zelfhulp netwerk maakte dat ik steeds meer zelfvertrouwen kreeg. Na een aantal jaren las ik dat het zelfhulp netwerk mensen vroeg voor de Raad van Zelfhulp.

Na een gesprek met een ondersteuner heb ik hiernaar gesolliciteerd en na een pittig gesprek met Joke de Haas kwam ik op proef bij de Raad van Zelfhulp. En wat leerde ik daar weer veel. Ik werd geaccepteerd met mijn “handicap” en niemand vond het een probleem als er meerdere keren herhaald moest worden wat er gezegd was.

Op een bepaald moment overleed de voorzitter van de Raad en vonden mijn mede “raadsleden” dat ik die functie maar moest bekleden. Ik heb toegestemd en weer werd er een leerproces opgestart. Nu vergader ik met behulp van een schrijftolk en als ik te moe word van het ingespannen luisteren of als ik niet versta kan ik het lezen wat er gezegd wordt.

Dit alles brengt mij veel. Ik leer heel veel. Niet alleen over het zelfhulp netwerk maar ook over mezelf. “Ik ben niet dom, wel slechthorend.”

Kom meer te weten over de stichting Zelfhulp Netwerk Zuidoost-Brabant.

Reactie annuleren

Lees Interacties

Reacties

  1. Joke Verhaag zegt

    1 september 2021 om 21:50

    Wat een mooi verhaal Jopie.
    Zo zie je maar dat er voor slechthorende mensen toch veel mogelijkheden zijn en je dromen waar kunt maken.

    Beantwoorden
  2. mieke soree zegt

    2 september 2021 om 18:27

    mooi gezegt allemaal je mag trotst zijn op je zelf
    je staat altijd voor iedereen klaar en behulpzaam

    Beantwoorden
  3. Henk zegt

    10 september 2021 om 13:40

    Mooi verhaal met een duidelijk hoorbare boodschap.

    Beantwoorden
  4. Bert Spooren zegt

    13 september 2021 om 16:14

    Weer een mooi voorbeeld van wat zelfhulp/lotgenotencontact kan betekenen voor iemand.

    Beantwoorden
  5. Yvonne Hordijk zegt

    14 september 2021 om 14:27

    Mooi Jopie!
    Je bent een topper en vooral een lieve vriendin

    Beantwoorden
  6. Ellen Koolmees-Alleman zegt

    22 september 2021 om 15:37

    Lieve Jopie,
    Prachtig om jouw verhaal zo te lezen.
    Ik heb bewondering voor jouw doorzettingsvermogen en ben blij met onze vriendschap!
    Een dikke knuffel en veel liefs van,
    Ellen

    Beantwoorden

Primaire Sidebar

Filter

Vraag het een expert

Illustratie van denkende manZit je ergens mee? Kun je een steuntje gebruiken? In ons team werken experts uit de ggz en zij denken graag met je mee.

 

Stel ons je vraag!

Gratis online magazine

Illustratie van vrouw met laptopOp de hoogte blijven van de laatste artikelen, podcast, regionale evenementen?

 

Abonneer nu

Populaire artikelen

Zelfhulpgroep: "Bij De Dwanggroep voelde ik me veilig"vrouw verstopt haar gezicht in haar trui
Aan de slag: leren omgaan met piekerengefrustreerde jonge man achter de computer
Stichting Zelfhulp: in contact met lotgenotenpraatgroepje met vier mannen
Zelf een lotgenotengroep beginnenVijf getekende mensen zitten op een stoel in een praatgroepje
Resultaten bekijken

  • © Copyright 2020 – 2022
  • Gebruiksvoorwaarden
  • Privacy
Naar boven